Οι άνθρωποι έχουν στην κοιλιά
θραύσματα παραδείσου.

Έρχεται η ώρα
που απ’ τις χαρακιές τους
αναβλύζει κελαηδητό.

Βλέπεις άξαφνα μέσα τους
σαν από γυαλί μες στο βυθό
κι η θάλασσα
αρμυρίζει
από την αθωότητά τους

Γίνονται βελουδένιοι και στιλπνοί.
Τα σπλάχνα τους κούνιες
για βρέφη
που ξέμειναν από πατρίδα.

Κοινοποίηση: