Λίγες φορές έχω διαβάσει ποιήματά μου
δημοσίως,
αν και, θα έλεγα, μου αρέσει να το κάνω –
σίγουρα πάντως περισσότερο απ’ το να μιλάω
γι’ αυτά ή για τα ποιήματα άλλων, τ’ ομολογώ,
εκτός κι αν πρόκειται βέβαια για την Ιλιάδα,
γιατί γι’ αυτήν ποτέ μου δεν βαριέμαι να μιλάω.

Παρατηρώ, όσο μπορώ, τα πρόσωπα
των ανθρώπων που ήρθαν για να μ’ ακούσουν:
σοβαρά και ανέκφραστα στην αρχή
να χαλαρώνουν σιγά σιγά,
να ξεσπάνε σε γέλια καμιά φορά
ή να σχολιάζουν ανάμεσα στους στίχους.

Στο τέλος οι περισσότεροι χαμογελάνε,
ίσως γιατί δεν το περίμεναν
να είναι η ποίηση οικεία και διασκεδαστική,

ίσως γιατί ακόμα δεν αντιλαμβάνονται
το ίζημα που σχηματίζεται μέσα τους
από την ίδια αυτή ποίηση

ή μήπως γιατί τέλειωσε η ανάγνωση
και μπορούν πια να παραγγείλουν
ένα ποτό ακόμη ή ένα σάντουιτς,
να βγουν έξω για να καπνίσουν
ένα τελευταίο τσιγάρο;