Απ’ τ’ άφωνα τα βάθη της απύθμενης αβύσσου
νιώθω μάνα, ν’ ανεβαίνει, την αγάπη τη βουβή σου
και στ’ ανήσυχο, φτωχό μου, ταλαιπωρημένο εγώ μου,
κάθε μέρα, να την έχω στυλοβάτη κι οδηγό μου.

Ξέρω, Θέ μου, πώς το ξέρω, πώς δε χάθηκες, για μένα,
κι είναι πάντα σου τα μάτια στην καρδιά μου στυλωμένα,
και στο καθετί που θέλω, και στο καθετί που κάνω,
κάθε σκέψη σου, με πάθος, είναι γύρω κι αποπάνω.

Ξέρω, Θέ μου, πώς το ξέρω, και την πιο μικρή μου πράξη,
πώς απ’ τ’ άγρυπνό σου μάτι, τίποτα δεν έχει φράξει,
κι έτσι μόνος που παλεύω, μες στου κόσμου τα συμβάντα,
με λατρεύεις, όπως πάντα, και με νιώθεις, όπως πάντα.

Ξέρω, ακόμα, πώς το ξέρω, πώς αν ζούμε, τώρα, μόνοι,
μες στην ίδια τη λαχτάρα, κάποιο τι μας ανταμώνει,
και πως αν η Μοίρα θέλει κι είμαστ’ έτσι χωρισμένοι,
καταλύτρα του θανάτου, η στοργή Σου με προσμένει.