Πόσο της άρεσαν οι καλοκαιρινές νύχτες, ζεστές στην καρδιά
του Ιουλίου και τον Αύγουστο, να κάθεται στο μπαλκόνι,
αργά, ίσα που έπαιρνε να δροσίζει. Στο οπτικό της
πεδίο ο γείτονας απέναντι στο ρετιρέ, κυριαρχώντας σε
όλο το τετράγωνο απέναντι σε όλους ένα γύρω, με την
έπαρση της σημαίας του, αναρτημένης καθημερινά ανελλιπώς
άνευ λόγου και αιτίας, που πλατάγιζε καθώς γύριζε ο
αέρας και τυλιγόταν πάνω-κάτω στο κοντάρι ξανά και ξανά,
κι από τις θριαμβικές μπλε και άσπρες ρίγες έμεναν ενδεικτικά
άντε μια μπλε, μια άσπρη, μια ακόμα μπλε. Ο σκύλος
του που γαβγίζει κάθε τόσο, αλλά εκείνος αρνείται να
τον βγάλει βόλτα. Η σιωπή μετά. Κάπου-κάπου γαλαζωπό
ένα βούισμα από κάποια αναμμένη, ξεχασμένη τηλεόραση
λίγη ώρα μετά το τέλος του προγράμματος που όλοι
πηγαίνουν για ύπνο κανονικά, κάποιοι διάλογοι μόνο στη
διαπασών και κραυγές – σε ποια γλώσσα; Χωρίς αστέρια.
Χωρίς μυρωδιές. Η νύχτα. Πρέπει στη ζωή να έχεις ένα
διακόνημα κι ένα χειροτέχνημα – από ποια καλογερίστικη
ηθική το είχε ανασύρει αυτό άραγε, αλλά έμοιαζε ενδιαφέρον.
Δεν έχει τίποτε απ’ τα δυο, γι’ αυτό η ζωή της φεύγει
μέσα από τα δάχτυλα, άχρηστη. Αγαπάει την καλοκαιρινή
νύχτα. Όλοι έχουν πέσει για ύπνο, να αναπαραγάγουν
την εργασιακή τους δύναμη, αύριο πάλι. Είναι η πολύτιμη
ζωή τους, και την σπρώχνουν να περάσει. Εκείνη όχι.
Μένει και περιμένει, στην όμορφη νύχτα.