Το απογευματινό φως που αργοπορούσε στοίχειωνε τις
κουρτίνες, φώτιζε ακόμα τα δωμάτια με ένα μωβ που
χρύσιζε, αλκυονίδες μέρες. Θα έβγαιναν σήμερα, και το σπίτι
όλο αναστατωμένο. Τα δωμάτια και τα πράγματα, το
κομπιούτερ και τα βιβλία, οι ορτανσίες και τα παχύφυτα,
τα κυκλάμινα και η μανταρινιά στις γλάστρες τους όλα, που
τα είχε πάρει μέσα, μην τα κάψει ο χειμώνας, όλα τώρα
σε συνωμοτική σιωπή, περιμένουν. Οι μεταλλικοί σωλήνες
του αερίου μόνο διαστέλλονται και συστέλλονται, μια
ηχηρή αποδοκιμασία. Έπρεπε να απολογηθεί; Ε, ναι, θα
έβγαιναν, μετά από τόσες μέρες κλειδαμπαρωμένοι, θα
πήγαιναν σε ένα κάλεσμα με φίλους, να δουν αληθινούς
ανθρώπους, να συζητήσουν αληθινά προβλήματα, να
συνειδητοποιήσουν τον καιρό που περνάει, να επαληθεύσουν
τις ρυτίδες στα φιλικά πρόσωπα της Πωλίνας, του
Φίλιππου ή του Θωμά.