Κλεισμένος στο διαμέρισμα και αποξενωμένος,
Νά με αντιμέτωπος, ενώπιος ενωπίω,
Με τον εαυτό μου –
δεν είναι δα και η κόλαση.
Έχω βιβλία και μουσικές, τηλεόραση και προγράμματα
και χρόνο, άπλετο χρόνο δικό μου τώρα
να μείνω, να σκεφτώ
Ποιος ήμουν και πού πήγαινα.

Είναι ο ιός απ’ έξω, κι εγώ μέσα.
Ακρωτηριάζει τη ζωή, με ευνουχίζει.
Μα εγώ
μ’ ένα αόρατο βραχιόλι, «ελεύθερος»
να τριγυρνώ στον οριοθετημένο χώρο μου
μες στη μιζέρια
και να πληκτρολογώ,
πάντα ποστάροντας μια εικόνα μου
ευημερίας.
Μόνον οι αλγόριθμοι με ξέρουν.
Στοιχηματίζουν για τις αντοχές μου
την ενοχή και τον θυμό μου
την πλήξη και τον ΦΟΒΟ μου.