Μια φωτογραφία του Άγιου Φανούρη μέσα στο σιδερένιο
της πλαίσιο, το τζαμάκι σπασμένο. Ο Άγιος Στυλιανός
επίσης με ένα φασκιωμένο μωρό στην αγκαλιά, καδραρισμένος
επίσης. Ένα κέντημα, αφημένο στη μέση, ναι, ναι,
δικό της. Μικρός βοσκός καθισμένος σε βραχάκι
-πράσινοι και κίτρινοι μουλινέδες- παίζει τη φλογέρα του. Γύρω
του δυο πρόβατα -καφέ μουλινέδες- κάθονται ημερωμένα
στα πόδια του. Ένα δέντρο πάει να υψωθεί και να κάνει
σκιά από πάνω τους, αλλά μένει η καλή πρόθεση της
κεντήστρας, μια κλωστή να κρέμεται αναποφάσιστη.
Παραπέρα, σε αντίθετη κατεύθυνση, ένα αρνάκι, καφέ κι
αυτό, εννοεί να στραφεί αλλού. Και στρέφεται. Ακόμα, μια
χάρτινη εικόνα της Παναγίας με τον Χριστό στην αγκαλιά,
Οδηγήτρα γράφει με αχνά κεφαλαία στα δεξιά, πάνω
από το φωτοστέφανο του Χριστού. Υπάρχει, επίσης, Άγιος
Νεκτάριος Αιγίνης, αρκετά νεότερης κοπής. Ένας Αρχών
πυρφόρος με ανοιχτά φτερά, καπλαντισμένος με νάιλον,
έναν κόκκινο δαυλό κραδαίνοντας και ποδοπατώντας
έναν λευκοντυμένο, με το νυχτικό – πεθαμένος; Είναι
ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, που μόλις του πήρε την ψυχή.
Επίσης, ένας Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, καπλαντισμένος
κι αυτός. Η Θεοτόκος ευσεβής, καθωσπρέπει, με
σταυρωμένα χέρια, και ο άγγελος με τα φτερά του κανονικά
και έναν κρίνο στο χέρι, της αναγγέλλει προφανώς το
μήνυμα. Από πάνω τους περιστέρι και αχτίνες και ένα
μέρος από ένα κόκκινο ριντό ολοκληρώνει το σκηνικό.
Αυτοί φαίνεται να είναι οι εφέστιοι θεοί της μάνας της,
βγαλμένοι πάρωρα -έξωση;- από το εικονοστάσι.