Τόσος πόνος, τόση οδύνη στο παγκόσμιο ηλεκτρονικό
χωριό – φωτογραφίες, ρεπορτάζ, άρθρα και τοξικότητα,
νεκροί, φέρετρα, και ο λοιμός που μοιάζει μ’ ένα αθώο
μπρόκολο σαρώνει τον πλανήτη, αποκτώντας πρόσωπο και
φωνή στις γελοιογραφίες, στα σατιρικά μιμίδια, είναι αυτός
που μας έκανε επιτέλους κοινότητα.
Η χλωροκίνη, οι προβληματισμοί για την πολιτική ευθύνη,
η κινδυνολογία, η συνωμοσιολογία, η εξαίρεση και
η κανονικοποίηση, η εργαλειακή χρήση της επιδημίας, οι
παρίες της κοινωνίας, η αφύπνιση και ο φόβος, το
καθημερινό τελετουργικό. Το αόρατο νήμα του φόβου που μας
δένει στο κοινό μας πεπρωμένο. Ύπνος δύσκολος και
ανορεξία της ύπαρξης. Κοιτάς από το παράθυρο, δεν περνάει
κανείς. Η φύση ερήμην μας πρασινίζει θαλερή. Μια παρόρμηση,
να κρυφτείς απ’ όλα, να μην ξέρεις, να μην ενημερώνεσαι
ούτε για το πώς απολυμαίνονται τα φρούτα, τα λαχανικά
και οι συσκευασίες – πρώτα η βεβαίωση Νο2 για
τη μετάβαση στο σουπερμάρκετ και σε εξουθενώνει. Και
η βολική ψηφιοποίηση της ζωής σε εξουθενώνει κι αυτή,
θέλεις πίσω τον κόσμο σου, χρώματα, μυρωδιές, γέλια και
φιλιά. Μόνο να βρεις καταφύγιο σε ένα βιβλίο, στο
παράλληλο σύμπαν του να κρυφτείς, αναζητώντας
συντροφικότητα κι ανθρώπινη συγκίνηση. Μέχρι αύριο.