Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στο απέναντι μπαλκόνι, και
κοιταζόμαστε σαν σε καθρέφτη. Το πρωί με τη δροσιά που
πίνουν τον καφέ τους αλλά και αργά το απόγευμα, ο ένας
απέναντι στον άλλο που ψιλοκουβεντιάζουν στο στενό
μπαλκόνι της αντιπαροχής, ίσα που χωράει από μια
πλαστική πολυθρόνα κι ένα ψευτοτραπεζάκι, ισχνό σκηνικό
της καθημερινότητάς τους και της δικής μας.
Έτσι πέρασε όλο το καλοκαιράκι, και να που τώρα βγαίνει
μόνον εκείνος και τινάζει χαλάκια και απλώνει πετσέτες
ή κάθεται λίγο το πρωί, μόνος, ορφανή η πολυθρόνα
απέναντι του, μια μέρα, δυο μέρες, τρεις μέρες.
Στενοχωριόμαστε, αναρωτιόμαστε τι έχει γίνει. Έτσι λοιπόν
μια μέρα θα ανατείλει το τέλος μας, όλη η καλό ρυθμισμένη
ζωή του συνταξιούχου θα απορρυθμιστεί, θα μείνει ο ένας
απ’ τους δυο, ποιος τάχα, και η παρηγοριά της συντροφικότητας
δεν θα ωφελεί πια. Ο ένας θα φύγει πρώτος, και
ο άλλος θα συνεχίσει μόνος. Μαύρες σκέψεις μάς υπαγορεύει
το απέναντι μπαλκόνι, ο καθρέφτης μας, που αντανακλούσε
ώς τώρα τις δικές μας ολόιδιες μέρες.
Την τέταρτη μέρα εμφανίστηκε στο μπαλκόνι η γυναίκα
του ζευγαριού, αναρρώνοντας από μια μικροεγχείρηση,
σποραδικά βγαίνοντας, αλλά εξισορροπώντας σε κάποιο
βαθμό την ακυρωμένη καθημερινότητα.
Την πέμπτη μέρα πάρκαραν κάτω από την πολυκατοικία
τα δύο αυτοκίνητα, οι γιοι του ζευγαριού που ήρθαν
να δουν τη μητέρα τους. Πάλι ο καθρέφτης ρώτησε κι εμάς
τι γίνονται τα δικά μας τα παιδιά, πρέπει να μας χτυπήσει
την πόρτα το απρόοπτο για να ‘ρθουν να κάνουν μια
επίσκεψη στους ηλικιωμένους γονείς; Αλλά ηλικιωμένοι;
(Τώρα με την πανδημία πληροφορηθήκαμε ότι είμαστε
ηλικιωμένοι, ευπαθής ομάδα με υποκείμενα νοσήματα, που
χρήζει προστασίας και φροντίδας. Αλλά τότε, γιατί δεν
είχαμε απελπιστεί νωρίτερα; Ώς τώρα εμείς προστατεύαμε
και νοιαζόμασταν. Ξαφνικά νιώθουμε ανήσυχοι κι
ανίσχυροι χωρίς το καθαρό κοίταγμα στον καθρέφτη. Να
τηλεφωνούσαμε ίσως στα παιδιά.)

(23 Αυγούστου 2020)