Του τέλους το μυστήριο
εκείνο με τρελαίνει.
Πώς ένιωσες χωρίς εμάς
να σου κρατούμε το χέρι
όταν το μεγάλο αφεντικό
στο κρεβάτι σου πλησίασε
και το μόνιτορ σημείωσε ανελλιπώς
τη δύσπνοια και το τέλος σου,
μια ίσια γραμμή.
Τότε που έτρεξαν κοντά σου
οι άνθρωποι με τις άσπρες μπλούζες.
Θυμήθηκες τότε ποιαν αγάπη
Ποια χαρά παλιά και ποια ελπίδα.
Το πρόσωπο της μητέρας
Τον εαυτό σου παιδί χαρούμενο, ή τι.