Κι από τότε οι φόβοι
τριγυρνούσαν μες στο σπίτι
στοργικοί
και με σκέπαζαν
τη νύχτα
ιδρωμένη όταν φώναζα
μες στον ύπνο.


Παιχνίδια ατελείωτα με τα παιδιά
και μετά
ανεπίγνωστη η εφηβεία
σαν ντροπή,
«πρόσεχε πώς θα φέρεσαι»
«είσαι γυναίκα τώρα»
«τί θα πει ο κόσμος
κι η γειτονιά»
Και το αίμα κάθε τόσο
σαν ενοχή
Δεν μας καμάρωναν που ανθίζαμε
Δεν μας έβλεπαν ;
Το σχολείο μόνο μας αναγνώρισε.
Πολύ αργά.
Μια λύπη μες στο σπίτι
που έχασκε
και περίμενε
να δικαιωθεί από τα πράγματα
που δεν άργησαν να έρθουν.

Κι από τότε οι φόβοι
τριγυρνούσαν μες στο σπίτι
στοργικοί
και με σκέπαζαν
τη νύχτα
ιδρωμένη όταν φώναζα
μες στον ύπνο.