Τις νύχτες που είμαι μόνη φοβάμαι, φοβάμαι
χαμένη στα σεντόνια εσένα θυμάμαι.
Οι τοίχοι με πλακώνουν κι εγώ δεν κοιμάμαι
όλα ρημάδια γύρω κι εμένα λυπάμαι.

Χάρτινα ήτανε τα φιλιά σου
χάρτινα τα κάστρα στην καρδιά σου,
δάκρυα στα μάγια σου η λύση
όσο πιστεύεις στο χαρτί μπορεί να τα κρατήσει.

Κάνε μου τη χάρη να μην ξανάρθεις πάλι
μπορείς να φύγεις από εκεί που έχουν φύγει και άλλοι.
Κάνε μου τη χάρη και μην ξεχάσεις κάτι
γιατί βαριέμαι ένα ένα να τα κάνω στάχτη.

Για μια φορά μην κάνεις τα ίδια πάλι
έτσι απλά, κάνε μου αυτήν την χάρη.

Τα βράδια μου περνάνε στο άδειο μου σαλόνι
το σώμα από τις σκέψεις δεν νιώθει, παγώνει.
Με μάτια ξεβαμμένα το κλάμα τα λιώνει
αύριο θα 'μαι εντάξει, καρδιά μου συγνώμη.

Χάρτινα ήτανε τα φιλιά σου
χάρτινα τα κάστρα στην καρδιά σου
δάκρυα στα μάγια σου η λύση
όσο πιστεύεις στο χαρτί μπορεί να τα κρατήσει.

Κάνε μου τη χάρη να μην ξανάρθεις πάλι
μπορείς να φύγεις από εκεί που έχουν φύγει και άλλοι.
Κάνε μου τη χάρη και μην ξεχάσεις κάτι
γιατί βαριέμαι ένα ένα να τα κάνω στάχτη.

Για μια φορά μην κάνεις τα ίδια πάλι
έτσι απλά, κάνε μου αυτήν την χάρη.

Χάρτινα, μες τα μάτια σου δάκρυα
δεν το ήθελα μόνο να αφήσω
να πάρω φωτιά να τα κάψω, να σβήσω
να μην ξεχνάς, να μην πονάς
να ‘χεις τα βράδια καρδιά να φοράς
να μην φοβάσαι καρδιά μου για μας
χάρη να μην μου ζητάς.

Κάνε μου τη χάρη να μην ξανάρθεις πάλι
μπορείς να φύγεις από εκεί που έχουν φύγει και άλλοι.
Κάνε μου τη χάρη και μην ξεχάσεις κάτι
γιατί βαριέμαι ένα ένα να τα κάνω στάχτη.

Για μια φορά μην κάνεις τα ίδια πάλι
έτσι απλά, κάνε μου αυτήν την χάρη.