Σε βλέπω

Στο απλό χέρι που δίνεται
Σε μια κλωστή σ’ ένα φύλλο
Ματιά που γεμίζεις τη θάλασσα

Σ’ ακολουθεί το πλανημένο μάτι
Πέρα από κάθε ακρωτήρι
Τρυπώντας κάθε ορίζοντα

Σαν την κυνηγημένη σκιά του Νότου
Σαν την καρδιά που έκοψε τα σχοινιά

Με χορεύει ο άνεμος
Σαν αφηρημένο

Το πόδι μου έχει πάρει
Όψη κοφτερής φτερούγας

Είσαι αυτό που δεν είναι
Δεν έχει όνομα
Όπως αχτίνα ματιού

Όπως τα δέντρα με τ’ άστρα
Το νερό που τραγουδάει
Και δεν ξέρει τίποτα