Εκεί που βρίσκονται οι φίλοι
εκεί κοιμάται η ελπίδα
φτιάχνει η ζωή μου μια καμπύλη
μ’ όσα δεν ξέρω ούτε είδα.

Όμως τα ξέρουνε οι φίλοι
και συνεχώς για αυτά μιλάνε
πάλι μ’ ανάβουν το φιτίλι,
πάλι στον τοίχο με κολλάνε.
Μα όμως καίγεται η καρδιά τους
στα σκοτεινά που προχωράνε.

Κι όταν θολώνει η ματιά μου
προτού το άπειρο ανατείλει,
θέλω και του αλλουνού το βάρος
που μ’ έχει γράψει, μ’ έχει στείλει.

Γιατί ο έρωτας με κάνει
πότε θεό, πότε ρεζίλι
μια συμβουλή θα με πεθάνει
για αυτό υπάρχουνε οι φίλοι.

Εκεί που οι φίλοι χαλβαδιάζουν
αστέρια καίγονται στο χώμα
στην ερημιά μιλάει η αλήθεια
για σένα που δεν βρήκα ακόμα.

Και όσα δένει μα δεν λύνει
κάθε επόμενη παρτίδα
πέφτει στα χέρια μου η σελήνη
να την κρατήσω σαν ασπίδα.
Για να μην πέφτει η μοναξιά μου
στης φαντασίας την παγίδα.

Κι όταν θολώνει η ματιά μου
προτού το άπειρο ανατείλει,
θέλω και του αλλουνού το βάρος
που μ’ έχει γράψει, μ’ έχει στείλει.

Γιατί ο έρωτας με κάνει
πότε θεό, πότε ρεζίλι
μια συμβουλή θα με πεθάνει
για αυτό υπάρχουνε οι φίλοι.