–Πρόσωπο, όνειρο του κόσμου,
Από αίμα και καημό,
Απαράμιλλο, άφαντο, άχραντο,
Αγρύπνια μου και προσευχή μου.

Πάθος του έρωτα και του θανάτου.–

Το πρόσωπο έρχεται, το πρόσωπό σου,
Μες από εικόνες, πορτρέτα και καθρεφτισμούς.

Απ’ τα δικά μας πρόσωπα ανεβαίνει,
Τα μάταια, τ’ άχρηστα και τα σχισμένα.

–Είμαστε δρόμος να περάσεις,
Κατώφλι να διαβείς, σκαλί ν’ ανέβεις.

Είμαστε ψωμί και σάρκα να τραφείς.–

Έρχεται το πρόσωπο απ’ τους νεκρούς,
Που δε μιλούν, απ’ τους αγέννητους.

Πάσχουν χωρίς όψη, δίχως ένδυμα.
Δεν έχουν ήλιο – μάνα να φανούν.

–Ω μάνα, νύχτα και ξημέρωμα,
Σάρκα και γη, αγκαλιά, βαθιά σιωπή,
Οπωροφόρο, διάδημα, πράσινε κάμπε.

Ω μάτια, χείλη, ευφρόσυνα και καρπερά.–

Το πρόσωπο έρχεται από πέρα,
Από κάποιον που λείπει κι είναι απών.

Δεν απαντά, δεν αναφαίνεται.

Η μάνα τον καλεί μες στην κυοφορία,
Να του δώσει σάρκα, να τον ντύσει.

Μα δεν μπορεί να ’ρθει, δεν έχει φως,
Δεν έχει μάτια να φανεί.

Όλο κινάει να γεννηθεί και δε γεννιέται.

Ψάχνει μέσα στις νύχτες που έρχονται
Για κάποιον ήλιο-πρόσωπο, το πρόσωπό σου.