Ανεβαίνει, ανεβαίνει, όπως η στάθμη των ποταμών,
Ως επάνω στα χείλη γεμίζοντας τα σώματα.

Αντανακλά στα πρόσωπα, απαστράπτει.

Από τα χείλη ανέρχεται προς την Ανάμνηση,
Ως την εικόνα της Ωραιότητας.
Απ’ την Ανάμνηση στην ενατένιση,
Αγναντεύοντας τον Άγγελο.

Η Αγάπη.

Τόση, τόση πραγματικότητα μπορούν να βαστάξουν
Τ’ αγαπημένα σώματα,
Χωρίς να συντριβούν.