Με το γάλα της μάνας μου, ρούφηξα τρόμο.
Το σώμα της τάιζε νεκρούς.
M’ έκοψε μ’ ένα ψαλίδι, από τον αφαλό
ως τις φωνητικές μου χορδές
να μην έχω φωνή και μ’ αρπάξουν οι Άρπυιες.
Οι αρχιτέκτονες μοίρασαν μπομπονιέρες
στα βαφτίσια μου· άναψα μαύρες λαμπάδες
για να σχωρέσω τα πεθαμένα τους.
Από τότε όλο έφευγα στον ουρανό
μήπως γλιτώσω τον θάνατο·
έγινα μια κατακόρυφη κατοικία
– υψιπετής, που λέγαν οι κομψοί ιδαλγοί.
Κι έτσι, πέθαινα εξακολουθητικά
μέσα σε φώτα και βεγγαλικά
– έρωτες, καλές τέχνες, έργα όπως το
Μissa solemnis
σε ρε μείζονα, Op. 123.