Μες στο φινάλε του αιώνα μας
ο χορός κάνει στροφή και κόβει τη μιλιά μας,
μπαίνει με φόρα κι η χελώνα μας
που ‘χει πάρει ανατροφή απ’ την πολύ δουλειά μας.

Η Ελλάδα στη λιακάδα τους καημούς μαυρίζει
κάνει στη ζωή περπάτα και την αρμενίζει.
Κι όταν έρχεται η ώρα για να μπει μια τάξη
το γλεντάει όλη η χώρα και την έχει αράξει.

Ώπα για τους χορούς μας,
ώπα στη λεβεντιά,
ώπα και στους εχθρούς μας
και ας ζούμε χωριστά.
Ώπα στεγνό μαντήλι,
ώπα στα κέφια μας,
με μια φωνή στα χείλη, ώπα.

Μες στης Ευρώπης το κατάστιχο
είμαστε ένα μοναστήρι με ψαλμό αντάρτικο.
Κι απ’ της Ασίας τα κυκλώματα
αμανές λιβανιστήρι μας κοιμίζει αυτόματα.

Με τη φόρα που ‘χει πάρει τούτη ΄δω η άκρη
κάνει το κερί φεγγάρι, θάλασσα το δάκρυ.
Κι όταν λέει σηκωθείτε για να γίνει γλέντι
λέει πάλι κατεβείτε για δουλειά στου Ρέντη.

Ώπα για τους χορούς μας,
ώπα στη λεβεντιά,
ώπα και στους εχθρούς μας
και ας ζούμε χωριστά.
Ώπα στεγνό μαντήλι,
ώπα στα κέφια μας,
με μια φωνή στα χείλη, ώπα.

Με τη φόρα που ‘χει πάρει τούτη ΄δω η άκρη
κάνει το κερί φεγγάρι, θάλασσα το δάκρυ.
Κι όταν λέει σηκωθείτε για να γίνει γλέντι
λέει πάλι κατεβείτε για δουλειά στου Ρέντη.