Μέχρι εκεί που φτάνει η φωνή μουΣτο λευκό του βυθού

Θα ρωτώ κάθε βράδυ

Τις σκιές της νύχτας

Τα λόγια μας που πέτρωσαν από τα χρόνια

Και τώρα ψάχνουν

Τα παγκάκια που καθόμαστε

Όταν μιλούσαμε

Για τις χαμένες ευκαιρίες

Των ημερών

Που πια

Δεν κρύβουν μυστικά

Δεν θέλουν υποσχέσεις

Μόνο στις σκιές

Που καθρεφτίζονται τα βράδια

Στα μάτια σου



Ήθελα να ‘μουν κι εγώ

Σκιά που πια δεν επιπλέει

Μα σώμα που μου κρατάς

Τα χέρια

Που σε κρατώ από το σώμα

Για ν’ αντέχουμε

Στη σκόνη των καιρών

Που όλο και λιγοστεύει