Στη νέα γη, των παρθένων τις χώρες
στα ιερά του νοτιά τους χρησμούς σου θα πεις.
Ο μικρός βασιλιάς το σπαθί σου χαρίζει
μια κουβέντα γιατρειά και ο νόστος μακρύς.

Όταν σβηστεί το αστέρι
στα παγωμένα νερά,
όταν χτυπήσει του βράχου
από πέτρα η καρδιά
εκείνη όμως δεν θα ‘ρθει πια.

Εκείνη όμως δεν θα ‘ρθει πια,
εκείνη όμως δεν θα ‘ρθει πια.

Στη νέα γη τα κορμιά δεν γερνάνε
ποταμοί σταυρωτοί και στο κέντρο εσύ.
Στου μαντείου τη σκηνή το βωμό θ’ ανάψει
με λιβάνι ακριβό σιωπηλή προσευχή.

Όταν σβηστεί το αστέρι
στα παγωμένα νερά,
όταν χτυπήσει του βράχου
από πέτρα η καρδιά
εκείνη όμως δεν θα ‘ρθει πια.

Εκείνη όμως δεν θα ‘ρθει πια,
εκείνη όμως δεν θα ‘ρθει πια.