Με νερό τρεξιμιό στα πόδια σου
και λεμονάδα σπιτική
εκεί
στον κήπο της ζωής της ατελεύτητης
ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος καΙ αριθμός
σίγουρα θα ’χεις χάσει τον λογαριασμό
μα εδώ
σαράντα μέρες μέτρησαν απ’ το φευγιό σου
μας τράταραν καφέ
σιτάρι αμύγδαλο, σουσάμι ρόδι
φωνές και γέλια και αγκαλιές
κι από κοντά η θλίψη πλατυτέρα των ουρανών
να προσδοκά έν’ ανοιγοκλείσιμο ματιών σου
στη βουβή του τραπεζιού φωτογραφία σου