Σταθμός πρώτης υποδοχής αποδημητικών ψυχών
Η Αμίρα απ’ το Χαλέπι
περνάει από κόσκινο τ’ αφιονισμένα κύματα
ψιθυρισμούς να βρει ακοίμητες κραυγές
Μα οι θωριές ασώματες μακραίνουν ολοένα
Κι έρχεται του λυκόφωτος το αβέβαιο
ανάμεσα λήθη και πεθυμιά
Όσα της περισσέψαν δάκρυα αδρανή
τα κλείνει σε μυροδοχείο επάργυρο
Κι αύριο μέρα είναι δίχως φως
Άνακτα ύπνε, μίλα μας όλη νύχτα
μην αποκοιμηθεί κανείς και χάσουμε τον δρόμο
Φτάνουμε σχεδόν