Μία εικόνα σου θολή στη σιωπή κρυμμένη
λίγο πριν σπάσει του παλιού καθρέφτη το γυαλί,
εκείνου που ήταν προίκα σου για να σε περιμένει,
μα δάκρυα μόνο σκόρπισε στο κόκκινο χαλί.

Τότε που ο ήλιος κρύφτηκε και σβήστηκαν τα αστέρια,
φίδια επώαζαν παντού φασιστικά αυγά,
ήταν γραφτό αιχμάλωτος να λάβω τα χαμπέρια
για του γιατρού την αστοχιά μα ήταν πια αργά.

Πως τ’ άφησε Μαριώ ο Θεός να γίνει τέτοιο σφάλμα
και στοίχειωσαν τα λόγια σου μιαν έρμη χαραυγή.
Μανούλα σβήνω, θα χαθώ, ψιθύρισες με κλάμα,
μαύρο φαρμάκι μου έδωσαν αντί για συνταγή.

Κι ας είχε στο λυχνάρι σου το λάδι ξεχειλίσει,
τη φλόγα έσβησε ο άνεμος άξαφνα μια βραδιά.
Πληγή το πως και το γιατί που δεν μπορεί να κλείσει
και του πατέρα ο αμανές μαχαίρι στην καρδιά.

Τι κι αν φωτίστηκε ξανά ο ουρανός με τ’ άστρα,
το φως θαμπό κι αγέλαστο κοιτάζει την αυλή,
μοναδική παρηγοριά το γιασεμί στη γλάστρα
και δυο δεντράκια που μαζί φυτέψαμε αειθαλή,
λίγο πριν σπάσει του παλιού καθρέφτη το γυαλί.