Προκομμένα τα χέρια μου. Κάθε πρωί τα στέλνω στη ζωή, ανάγνωση να μάθουν και αφή. Όσο λείπω απ’ το σπίτι, όλες τις αιχμάλωτες φωτογραφίες τις βάζω στα παράθυρα, να βλέπουν προς τα έξω, μια βροχή μια ουρανό. Στο περβάζι αφήνω θυμιατό να καίει λιβάνι μη βασκαθούνε της αυλής τα κυπαρίσσια ορθόκλαδα. Καλημέρα! Φωνάζει φως ανατολής. Να σου ζήσει το νιογέννητο χαμόγελο. Μα να προσέχεις μη σου σβήσει. Σταυρώνω το στήθος και γελώ. Στρέφω το βλέμμα δυτικά, αποτάσσομαι τρις και φιλώ το στόμα το ασαράντιστο. Πίνω κρασί απ’ τη θηλή καινούργιας μέρας. Ρίχνω στο αύριο πετονιά, πάλι το χτες μου πιάνω. Απεκδύομαι το σώμα μου, παίρνω το αγκίστρι απ’ τον πιο αιχμηρό του λόγο και καταδύομαι στα νερά να τα μαλώσω. Μ’ ακούει και τρέμει σύγκορμος ο χρόνος ο αναρίθμητος. Στέκεται στα τέσσερα και μου βρυχάται. Τώρα είναι, θα περάσει, παρηγοριέμαι. Υπομονεύω. Μα του φόβου τα ηλιοτρόπια και στο μετά μ’ ακολουθούν. Τρέχω επί των υδάτων μέχρι που μου τελειώνει ο αέρας. Στη νέα φύση των πραγμάτων θα μάθω να ζω χωρίς αναπνοές.