Το ξέραμε καλά πως διασχίζαμε τον Αχέροντα
κωπηλατώντας μέσα στον ιδρώτα και στο αίμα
στη σφαγή στον έρωτα
στο κόκκινο κρασί της λαιμαργίας.
Τραγουδώντας, με ρουφηχτά φιλιά
ο ένας στο στόμα του άλλου
με θωπείες και βιασμούς
με γέλια τρανταχτά
και γοερά κλάματα
με Ποίηση στην ψυχή
και μαχαίρι στο χέρι.
Βιαστικοί, ανέμελοι, τρομοκρατημένοι.
Γιατί το ξέραμε
άλλο δεν είχαμε απ’ τη διαδρομή αυτή.
Η πόρτα του Τέλους δεν άνοιγε στην Εδέμ
μα στα σκουλήκια.