Λευκή πολιτεία κομμένη στα τρία
δραπέτης του χρόνου, στο κορμί σου φωτιά.
Ριγμένα στα υπόγεια του παρόντος τα λόγια
το ‘χουν βάλει στα πόδια με ποδήλατα αργά.

Πανσέληνη χώρα τ’ άγρια σου τα δώρα
στεφάνι από αγκάθια και ξύπνησε αργά.
Ξύπνησε αργά γιατί τ’ όνειρο επέμενε
μες στη φωτιά.

Πως μ’ αρμενίζεις,
στο φως με τσακίζεις και τρέμω,
χάνω τα λόγια
πληρώνω διόδια μα μένω.

Ύστερα πάλι
μου αλλάζεις τα κάλλη και μπλέκω,
ψέμα κι αλήθεια
η ίδια συνήθεια, δες πέφτω.

Λευκή πολιτεία χωρίς σημασία
ξανά γεωγραφία να μάθω ζητάς.
Στου κόσμου την άκρη μ’ αφήνεις σαν δάκρυ
γλυκά ανατέλλεις, στη δύση σκορπάς.

Πανσέληνη χώρα τ’ άγρια σου τα δώρα
φεγγάρια και ήλιοι, ψυχή δανεικιά.
Μην με ρωτάς γιατί τ’ όνειρο επέμενε
μην τα ρωτάς.

Πως μ’ αρμενίζεις,
στο φως με τσακίζεις και τρέμω ναι,
χάνω τα λόγια
πληρώνω διόδια μα μένω.

Ύστερα πάλι
μου αλλάζεις τα κάλλη και μπλέκω,
ψέμα κι αλήθεια
η ίδια συνήθεια, δες πέφτω.