Τα γράμματα μου στο χαρτί σαν κάτι κάμπιες στην αυλή
Σε μια σειρά να μπούνε ζητάνε - Ήρθαν χαράματα -
Για δες!
Ήρθαν χαράματα για δες ακόμα πέφτουνε κλωτσιές όλα ολόιδια με χτες ακόμα ψάχνουνε
να βρούνε που πάνε
Ακόμα ρωτάνε
Μέσα από τα χαλάσματα ποιος θα μας πει κατάματα αυτά τα λόγια που βοηθάνε του
μυαλού μας τα σφιχτοδεμένα ράμματα
Να σπάσουν κι όπου πάνε
Όσα δεν έχουν ειπωθεί είναι σκουλήκια στο κορμί που θα τα
Παίρνουμε μαζί όπου πάμε
πάει καιρός που -
Πάει καιρός που μάθαμε να περπατάμε ενδυό ενδυό τα βήματα και απλά παραπατάμε

όμως βοηθάει συχνά μια σκέψη απλή πως είμαστε τόσο μικροί σαν βούλες μες στο
σύμπαν κι όχι εκείνη η ηλίθια προσταγή
αυτή που ακούω από παιδί -
Τώρα που βούτηξες κολύμπα
Μπορεί και να πνίγω·
Με τις πληγές τις ανοιχτές στη θάλασσα να κολυμπάμε, με τα χέρια ματωμένα τα αστέρια
να μετράμε τις πληγές τις ανοιχτές και έπειτα να κολυμπάμε και παρέα με τα κύματα στα
βράχια να
χτυπάμε
Και ας
τρέμω τον θάνατο