Σαν να ήταν νύχτα στο φεγγάρι και κάθε αστέρι άνοιγε
μια πόρτα στη σιωπή. Ήμουν εκεί και σε περίμενα να έρθεις
απ’ τη γη. Μα δεν ήσουν ούτε στη γη. Είχες χαθεί από
το πρόσωπό της. Γρήγορα κατάλαβα ότι κεντούσες έναν
νέο γαλαξία αγάπης και μίσους στον ουρανό αφήνοντας
για το τέλος την πιο ωραία βελονιά. Σαν άγριο ζώο της
στέπας, που χάθηκε σε τροπικό δάσος, παρατηρούσα το
κάθε σου βήμα και είχα ξεχάσει τι θα πει χαρά. Μην κλαις.
Πολλές φορές το είχα πει ότι ο Μάιος κρύβει εκπλήξεις.
Αφού λάμπει και η σκοτεινή σου πλευρά, έχει έρθει ο καιρός
να αποσυρθώ. Αλλιώς δεν θα ήμουν ο εαυτός μου.