Κι απόψε πάλι σ’ αντικρύζω
μες στο τοπίο μου το γκρίζο
ένα προδότη έρωτα χρεώνομαι
και προσγειώνομαι.

Στης μοναξιάς μου
το διάδρομο και πάλι
φοβάμαι τη σκιά μου
μην πατήσει τη σκανδάλη.

Κι εγώ να σ' αγαπώ και να νιώθω
κάθε απόσταση που μας χωρίζει.
Κι εγώ να σ' αγαπάω μ’ ένα τρόπο
που τη ψυχή μου τραυματίζει.
Μες στο απόλυτο κενό να συνηθίζω
και πως υπάρχω στη ζωή σου να νομίζω.

Τον εαυτό μου να ρωτάω
αν σε μισώ ή αν σ΄ αγαπάω,
πως σ’ αγκαλιάζω να φαντασιώνομαι
και να πληγώνομαι.

Στης μοναξιάς μου
το διάδρομο και πάλι
φοβάμαι τη σκιά μου
μην πατήσει τη σκανδάλη.

Κι εγώ να σ' αγαπώ και να νιώθω
κάθε απόσταση που μας χωρίζει.
Κι εγώ να σ' αγαπάω μ’ ένα τρόπο
που τη ψυχή μου τραυματίζει.
Μες στο απόλυτο κενό να συνηθίζω
και πως υπάρχω στη ζωή σου να νομίζω.