Στοές του χρόνου λασπερές, κρυφά περάσματα
αχ, φεγγαρίσια έρημά μου μονοπάτια
κίτρινα φύλλα καταγής νεκρά κατάξερα
στο κάθε βήμα μου μπροστά πόσα μου λέτε.

Χλωρός οδεύω στις φωνές, τυφλός στα θαύματα
άσημος, έρημος, γαλήνιος, ψιθυρίζω
κι αν είχα τάχα θησαυρούς, γύρω τούς σκόρπισα
κι αν είχα αστέρια μες στα μάτια, δε θυμάμαι.

Αχ, την αλήθεια αναζητώ μόνος κι ανίδεος
τι ‘ναι π’ αξίζει πιο πολύ, τι ‘ναι που μένει
τι ‘ναι που ντύνει το κορμί φωτιά και δύναμη
ν’ αντέχει πάντα στον καιρό, να υπομένει.