Εμένα η καρδιά μου κι αν γελάστηκε
κι αν χάθηκε σε στοιχειωμένους τόπους,
με μάτια κουρασμένα ξαναγύριζε
χαμογελώντας πάντα στους ανθρώπους.

Δεν ήταν τα καράβια μου αβύθιστα
και άπαρτα τα κάστρα μου δεν ήταν,
το ξύλινο σπαθί μου κάπου το ’χασα,
τα ξόρκια να σωθώ δεν μου τα είπαν.

Μα εγώ γελούσα κι έπαιζα αμέριμνα,
το όνομά μου έγραφα στην σκόνη.
Δεν είδα, δεν κατάλαβα, δεν πρόσεξα
τον ίσκιο που στον τοίχο μεγαλώνει.