Τα πρώτα θύματα καλέ μου που `χα δει
δεν ήταν θύματα που λένε του πολέμου
ήταν τα ίδια μου τα αισθήματα γιατί
τον κόσμο ρούφηξα φωτιά στο ναργιλέ μου

Και φυσαλίδα τη φυσαλίδα
πως δεν ξημέρωνε πρωί, εγώ το είδα
λες κι ήταν ζάχαρη η φυγή
καρδιά που θέλησες
κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...

Πως δεν αισθάνομαι ποτέ κι είμαι σκληρή
και πως για λόγια απ’ τα πικρά πετάω το γάντι
Μπορεί και να `ναι αλήθεια, αυτό παρηγορεί
που θες να κόβεις το γυαλί μ’ ένα διαμάντι