Λιωμένος χρόνος είναι ο χρόνος που κυλά,
που χάνεται μεμιάς, που επιστρέφει
που στάζει σαν βροχούλα στο παράθυρο.

(Tινάζεις την ομπρέλα στο χαλάκι
μουσκεύει το κορμί σου ως το κόκκαλο
βήχεις, φταρνίζεσαι τρελά,
ανατριχιάζεις.)

Είναι ο χρόνος που λιμνάζει μες στον ύπνο σου
βρέχεις τα πόδια, πλατσουρίζεις
δε σε νοιάζει.
Είσαι ακόμα δεκαοχτώ, κι ο κόσμος όλος σου γελά
είναι δική σου απ’ το πρωί
η κάθε μέρα.

Λιωμένος χρόνος είναι ο χρόνος που σε γέλασε
που σ’ είπε παραμύθια πριν να σβήσει
που σ’ εξαπάτησε οικτρά, σε καταλήστεψε
σ’ άφησε μόνο σου στα βράχια ν’ αγναντεύεις
το μοβ, το μαύρο του βυθού, τα σκόρπια ξύλα σου
κι ούτε ένα τοσοδά φτερό-πανί να φέγγει.

Λιωμένος χρόνος είναι αυτός που δε σε χόρτασε
ο χρόνος που σπατάλησες γελώντας
ο χρόνος που σου λείπει, που νοστάλγησες
αυτός που σ’ άφησε σοφό,
έρημο, μόνο.