Το άλογο βοσκούσε στη μεριά της
αργά-αργά βημάτιζε στον ίσκιο της
απρόσμενα επέστρεφε
με κοίταζε
τίναζε μόνο μια φορά, λοξά τη χαίτη.

Μάτι μεγάλο καθαρό άστραφτε σ’ όνειρο
τόσο μακρόστενο γλυκό
βαθιά θλιμμένο.

Ποτέ δεν είχα τι να πω
κρυφά με δίκαζε
χαμογελούσα σαν κουτός, γι’ αλλού τραβούσα,

μα πάντα εκεί μες στο μυαλό,
λιμάνι γύρευα.