Δεν ήταν κύμα

εκτός ήταν παφλασμός, μικρό στεφάνι

του νερού που κελαρύζει

μια συγχορδία των ανέμων σ’ άρπα γυάλινη

μια πιτσιλιά λευκή στο μπλε

π’ αχνοφεγγίζει.

Πουλί δεν ήταν

Με τη μυτούλα του ψηλά

να πίνει το πρωί δροσιές

να βηματίζει δίχως θόρυβο, να φεύγει

σαν οπτασία αλαργινή, όνειρο διάφανο

σαν φλαμίνγκο ροδαλό,

το φως λουσμένο.

Δέντρο δεν ήταν.

Εκτός κι αν ήταν μια ιτιά.

Θ’ ανάδευε τα χέρια της, θα χόρευε

θα λύγιζε τη μέση ως τη χλόη

κι έπειτα πάλι ορθή, λεπτή, θα μου καμάρωνε.

Η Ελένη ήταν.

Σωστή με σάρκα και οστά