Ανάλαφρη διάφανη σιωπή

εξαίσιο πέπλο μαγικό σερνόταν χάμω

στο κάθε βήμα σου κυλούσε και κυμάτιζε

βαθιά ευωδιά που μου παρέλυε τα μέλη.



Αχ, νυχτολούλουδο κατάλευκο π` ολάνοιξες

μόνο για μένα στ` ασημί γλυκό σκοτάδι

α, φεγγαρίσιο βλέμμα μισοσκότεινο

λαλιά βιολιού που τραγουδούσες πικραμένο

μαχαιρωμένος δες που λύγισα στα πόδια σου

με λιγωμένη την ψυχή, με λυτά χέρια

κι αν ίσως σ` άγγιζα θαρρώ βέβηλο θα `τανε

κι αν σε κοιτούσα θα μου θάμπωνες τα μάτια.