Λιωμένος χρόνος να κυλά
απ' τα ρολόγια μου
απ' τις κλεψύδρες σιωπηλά
δροσιά στο χώμα
πώς πορευτήκαμε στη γη
ποιοι τάχα γίναμε
πώς μεγαλώνουν τα παιδιά
χλωρά κλωνάρια
κι η μουσική πάντα βραχνή
χορδές που τρίζουνε
θρηνολογούν στα τάστα φλέγονται,
σπιθίζουν
την ώρα που τα φώτα ξελιγώνονται,
θολές κηλίδες στη σκηνή,
-θα μας αντέξει;-
για πόσο ακόμα, κάπου εδώ
πότε θα φύγουμε
ποιος το «εδώ» ή το «αλλού», τάχα ορίζει;
Λιωμένα χρώματα στη γη
λευκοί οι πίνακες
πρόσωπα τόσο μακρινά ·όλα σαν ψέμα
απελπισμένες αγκαλιές, δάχτυλα πήλινα
άνοστα κι άχρωμα φιλιά
βαθιά στη λήθη.