Σ` αγκάλιαζα τις νύχτες νοερά

“κοιμάσαι άραγε”, ρωτούσα τρυφερά μη σε

ξυπνήσω

άκουγα την ανάσα σου τα όνειρα

που σου ξεκλείδωναν τη σκέψη ένα ένα.

Κι έπειτα έφευγα μακριά γυμνός ξυπόλυτος

γινόμουν πάλι το παιδί που αγαπούσες

πριν σε κουράσει η ζωή κι οι χίλιες έγνοιες σου

κι η τόση αγάπη που βαλτώνει στη συνήθεια.

Αχ, είναι γυάλινη η ζωή, πάντοτε εύθραυστη

κέρδος που φτάσαμε ως εδώ, μη μου λυπάσαι

κέρδος το φως π` αδράξαμε κι ας λέγανε

πως ήταν δίσεκτοι καιροί και πικραμένοι