Υπάρχουν γεγονότα
που μοιάζουν με όνειρα
και όνειρα πού μπορούν
να θεωρηθούν γεγονότα.

Για κείνα τα όνειρα, λοιπόν
που τα θεωρείς γεγονότα
και που χτυπούν αναπάντεχα
σαν προσδοκίες καταλυτικές
βραδιά καλοκαιριού συνήθως
η Άνοιξης που δεν αποφασίζει
αν θα ’ρθει.

Κι ενδίδεις
με λυμένα τα μέλη σου
τραντάζεσαι ολόκληρος
από τ’ αναφιλητά
αυτά τα στεγνά αναφιλητά
που σου αφήνουν το βάρος στο στήθος
κι έπειτα κουβαλάς τον εφιάλτη
για πολύ καιρό
ή για πάντα μαζί σου.

Κι έκτοτε σε κατατρύχει η ανάμνηση
κάθε ονείρου
πού είναι ζωντανό γεγονός.
Η καθ’ ύπνους μνήμη.

Κι εκείνη η πίκρα
και η ταραχή του στεγνού αναφιλητού
που σε κάνει να αισθάνεσαι
ότι κάποιος εφιάλτης παίζει
στο όνειρό σου
αυθαίρετα
με το φως του κόσμου.