Ημερολόγιο πάνω στο πλακόστρωτο
τής πόλης του Χάινριχ

Η μέρα ιχνηλατεί τα βήματά της σταθερά
πάνω στους πεζοδρόμους της παλαιάς πόλης
σαν καμουφλάζ της ακινησίας
στην κυκλική αρχή ρυμοτομίας.

Γύρω από το ίδιο κέντρο, λοιπόν.
Μου φαίνεται πώς αδίκως ξυπνήσανε
και σήμερα τον κύριο Χάινε
τα τακουνάκια μας επάνω στο πλακόστρωτο.

Δεν είμαστε καν σίγουροι
πως γυρεύουμε καινούργια πράγματα
κυκλοφορώντας γύρω από τα ίδια
κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό
που μας χαμογελάει τάχατες αλλιώτικα
κάθε καινούργια μέρα.

Κι ενώ εκείνη φεύγει
το ποτάμι
που κάποτε ίδρωνε να ξεδιψά
τη δίψα των χαλκοφόρων ιπποτών
τώρα αφουγκράζεται τη γρήγορη ανάσα
των δρομέων ιπποτών της κατανάλωσης.

Πάνω, ψηλά, τα σπίτια τα παλιά
ανταλλάσσουν κουβέντες
σε γλώσσα πέτρινη, με λόγια υπερωικά.
Χάσκουν απ’ τα παράθυρά τους
δόντια χρυσά μέσα στο φως το βράδυ.

Μες στους αρμούς τους είναι θαμμένα
τα παλιά τραγούδια.
Δεν τα ακούμε παρά μονάχα
τους χτύπους της καρδιάς μας
τη λαχτάρα μας για καινούργια πράγματα
που δεν ξέρουμε πού να τα ψάξουμε.

Ά, να μπορούσαμε να βρούμε τραγούδια
σ’ ένα ρυθμό που δεν τον έχει τραγουδήσει κανείς
βεγγαλικά πιο όμορφα κι απ’ τη βραδιά των Ιαπώνων
και να ξορκίσουμε την κούραση απ’ τα μέλη μας
όταν η μέρα φεύγει
να πάψει πια να σέρνεται πάνω στο σώμα
σαν ήσυχο, κρύο φίδι
που φέρνει μιάν αλλόκοτη έω.