Μυρίζει χώμα της βροχής
στις βραδινές μοναχικές πορείες του.

Δάκρυ της μοναξιάς του αλεξίσφαιρο
κι αντανακλάσεις πορφυρές της καρτερίας
πάνω σέ πλαίσιο γυάλινο·
ένα καράβι κολυμπάει στον ουρανό
χτυπάει σε ξέρες πότε πότε το δωμάτιο.

«Παράθυρο του κόσμου» το ονομάζει,
που είναι κοντά και είναι, αόρατος
για να κρατάει τις συμβάσεις
να έχει ένα μυστήριο και μια έκσταση
να έχει στον χώρο του μυαλού του τη δέουσα έκταση
να τον κρατάει ως το πρωί σ’ ενδιαφέρον
να δίνει τελικά στις σκέψεις του
εκείνη που τους πρέπει τη γήινη προέκταση.