Το σπίτι, μου μικρό καράβι.
Έχει παράθυρα για φινιστρίνια
και για ιστία δυο τέντες βουερές
μνήμη απαστράπτουσα σαν τα μωσαϊκά του
και καναρίνια κι απ’ τις δυο αυλές.

Το σπίτι μου σαν ταξιδεύει
δεν αγαπάει να μ’ αποχαιρετά
όλο λιμάνια, όλο κάβους πιάνει
και στα θεμέλια σίγουρο πατά.

Ήλιος γλυκός στην πέτρα πάνω
και χιώτικο το γιασεμί
να μη φοβίζουν τα τριξίματά του
να μην αγριεύει στη σιγή.

Σπιτάκι μου, μικρό καράβι
κίτρινα καναρίνια στην αυλή
παράθυρα, λουλούδια, φινιστρίνια

δένδρα που αφήσανε τα ίχνη
και ρίζωσε η απαντοχή
καθώς ημέρωνε του νου η γραμμή
και στον ορίζοντα ξεμάκραινε η λήθη.

Σπίτι, στυλώσου στη γραμμή σου
χάραξε τις συντεταγμένες σου
ταξίδεψέ με απ’ την αρχή

γίνε μαζί βαρκάρης και σκαρί
και ουρί του παραδείσου.