Πάνω απ’ τους τάφους των κεκοιμημένων σαν βρεθώ
έχω ένα κέρδος: Τον χρόνο συνήθως αγνοώ.
Γυρίζω ξένοιαστη κι ώσπου να μπω στο σπίτι
κάτι αδιόρατες σταγόνες κόκκινες
διαγράφουν την πορεία μου.
Λεπτά και ανεπαίσθητα
με λεπτοδείκτες διαφανείς έχει καρφώσει εκείνος
το σημείο της καρδιάς που αιμορραγεί
ώσπου φωνάζω: Είμαι ακόμη ζωντανή !

Τρέχοντας να ηχογραφήσω τους παλμούς της
στον παλμογράφο της ανάγκης
σκοντάφτω στο μεγάλο, όρθιο ρολόι του διαδρόμου.
Ισορροπώ στο παρά πέντε.
Όρθια μ’ εκγυμνάζει η καθημερινότητα των ζωντανών
να στέκομαι με προσοχή μπρος σέ μικρά
ή μεγάλα διαστήματα.
Να σέβομαι τον χρόνο, πολύτιμος, σου λέει.
(Τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω.)

Έτσι κι αλλιώς
με σεβασμό ή χωρίς, με διάθεση αγαπητική ή όχι
εκείνος θα μ’ εκδικηθεί. Μια παραχώρηση μονάχα:
Ευχές μου επιτρέπει άπειρες. Δεν του κοστίζουν.