Η ώρα νυχτώθηκε ξεχασμένη
στην ηδονή της ρέμβης.
Δένδρα που χαμηλώνουν
τους τελευταίους προβολείς και
καημοί των κορμών που κοιμούνται και
δάκρυ άστοχα χυμένο
στη φτέρνα της ’Άνοιξης.

‘Ολοένα παίζει τη σιωπή
ο ουρανός
υπογράφοντας την απουσία σου.