Ύστερα βγήκα στη βεράντα
μ’ ένα τσιγάρο αναποφάσιστο στο στόμα
με μια καρφίτσα αδέξια μπηγμένη
στο μέρος της καρδιάς και
το σημάδι φωτεινό
στο στέρνο.

Ανάσαινα βαριά κι αφουγκραζόμουν
τις μυστικές πορείες του νερού,
κάτι τριξίματα ανεπαίσθητα μέσα
στο σκούρο χώμα
που το χαρχάλευαν με άδηλη χαρά τους
τα ζιζάνια.

Σαν την ακρίδα στάθηκε το βλέμμα μου
θολό κι απροσδιόριστο
μισό πάνω στα φύλλα
μισό προς την απέναντι μεριά
με σταθερή κάποια οπτική γωνία
που τράβηξε τον χρόνο από πάνω της
και τον απόθεσε σαν πανωφόρι εωθινό
στο χάος.