Θα σε δεχθώ, πατέρα
και με το φως
και με το σκοτεινό, φτενό κουστούμι σου.
Δεν θα ρωτήσω τι και πώς.

Δεν έχει λογική η τακτική του κάτω κόσμου
ούτε ουσία η λογική του επάνω.

Μονάχη τώρα εδώ
μπλέκομαι στα κουβάρια μιας ανάξιας μοδιστρικής
που δεν χωράει στα μέτρα σου
κι οι δαχτυλήθρες κουδουνίζουν από μέσα λύπη
κάθε που αλλάζει όψη ο καιρός
και του γυρίζω το πουκάμισο το μέσα έξω.

Παίζει ο άτιμος μ’ όλα τα δυνατά του