Τούτες τις μέρες
κάποιος μας κυνηγά
κι ας είμαστε καθηλωμένοι
μες στις σπηλιές που φτιάξαμε.

Μας κυνηγά κι ενώ δεν τρέχουμε
τα βράδια στα κρεβάτια μας
όταν τα φώτα χαμηλώνουν
κι ενώ θα έπρεπε να χαμηλώνουν κι οι παλμοί
κάτι υποψιαζόμαστε λαχανιασμένοι
κάτι τον ύπνο μας σκιάζει.

Αναρωτιόμαστε αν πράξαμε καλά
τότε που η ζωή είχε ανοιχτή την πόρτα
κι εμείς κουλουριαζόμαστε μες στο καβούκι μας
τάχατες ν’ αποφύγουμε το μάτι το κακό
άσκοπες ομιλίες και τα τέτοια.

Αλλά το μάτι το κακό
φαίνεται επωάστηκε εντός μας
μας εξετάζει, μας ερμηνεύει αφοπλιστικά:
Υπήρξαμε φορείς του ιού
εγωπαθούς αναλγησίας
νάρκισσοι εν αμεριμνησία και ηδονή.