λΕίδα μες στο μετρό τη Λορελάη
να χαιρετάει, να κλαίει και να γελάει.

Έβαψε τα μαλλιά της μαύρα
-αντίθεση στο άσπρο πρόσωπό της-
να ΄ναι της μόδας και να ξεγελάει.

Δεν βρήκε μες στα σχολικά βιβλία
το ποίημά της, μόνο στατιστικές
και γύρισε όλο πείσμα την πλάτη της
στις πολυεθνικές.

(Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ γελάει στο πάθημά της

κι ο Χάινε με μπουρλέσκο τη φλερτάρει.)

Καπνίζει Phillip Morris, πίνει μπίρες
καρφώνει ακόμα με το βλέμμα τους διαβάτες
και προσμένει
μήπως τα πλοία αλλάξουνε τη ρότα.

Δεν βλέπει πού πατά
δεν τραγουδά ερωτικά όπως πρώτα
μια τίγρη που ζαλίζεται απ’ τα φώτα
και με θολό το βλέμμα βλαστημάει
τον έρωτα, τον φόβο, τα δυο αδέλφια
στου ξυραφιού την κόψη περπατάνε
-το ξέρει θα κοπεί-
πάνω στα λόγια ισορροπεί, παραμιλάει:

κι αν έπνιγα τους ναύτες με την ομορφιά μου μια φορά
κάποτε θα με πνίξουν της αγάπης τα νερά.