Σέ στενό σοκάκι ἐγκλωβίζεται
ἀγέρας ὀξύρροπος
καί τό νεῦρο τοῦ καρποῦ λάμπει
σύρμα ἠλεκτροφόρο
κι ὥς τανύεται, πνεύματα βολβοί ἐκτοπίζονται
καί τριγύρω ἕνα σύννεφο λυγμοῦ
ἄσκεπο ψάχνει γιά ἥσκιο.

Σέ διπλόγουβη κούπα θά μοιράσει τό δάκρυ
πού ἀναδεύεται σάν τό δίκιο στό ζύγι
κι ἀποκλίνει σταθερά
πότε ἀπ’τή μιά πότε ἀπ’τήν ἄλλη.

Ποιός γνωρίζει τό δίκιο;

Δέν ἐπρόλαβε φώνημα νά ἀρθρώσει ἡ φιλότης.
Ρηξικέλευθη σιωπή πέφτει γύρω ἀπότομα
σάν μιά θύρα πού κλείνει καταπρόσωπο.

Τό παράθυρο μόνο ἀνοιγόκλεινε
στῆς ψυχῆς τους τά σκέλεθρα
παρακλαυσίθυρος ἔρως.