Φωτιά πάνω στήν προηγούμενη φωτιά
τί ἄλλο νά κάψει
νεροποντές κι ἀτέλειωτες νεροσυρμές
τοῦ βίου
νά σέ τραβᾶνε ὥς τά ἔσχατα πηγάδια
τῆς σιωπῆς.
Κι ἄν λέν πώς ὁ καμένος δέν φοβᾶται τή φωτιά
καί τή βροχή ὁ βρεγμένος,
τρέμω
σάν νιώθω τή γυμνή φωνή μου
τίς λέξεις νά τρυπάει, νά προσπαθεῖ τίς συλλαβές
νά ντύσει δαντέλες τοῦ ἔρωτα
μέ σταυροβελονιά θανάτου.

Μιά ἁλυσίδα ἀπό καμένα δάση ἡ ζωή
πού τή σκεπάζει ἡ λάσπη μέ τίς νεροποντές ἑνός
γιά πάντα ἐξοφλημένου φθινοπώρου.

Ἡ ἄνοιξη σέ συνεχή ἀναβολή
(ὅσα πριμοδοτοῦνε τή ζωή εἶναι χαμένα)
γυμνό τό καλοκαίρι αὐτοπυρπολεῖται
κι ἕνας σκληρός ἀπατεώνας ὁ χειμώνας,
μπερδεύει τίς ἀλκυονίδες,
λιώνουν οἱ ναφθαλίνες μέσα στά παλτά
κι ἐκεῖνα τά ἔρημα αὐτοκτονοῦνε στίς κρεμάστρες
μιᾶς ζεστασιᾶς ἀζήτητης ἀπομεινάρια-σκελετοί.

Λύκος πού τριγυρνάει
μοναχός
καί οὐρλιάζει μέσα στήν αἰθάλη
ὁ καιρός
τ’ ἄδειο φεγγάρι.